برای بهسادی‌ها، در بهار ۸۸

برای خیلی از ما، بی‌آنکه صفت تنبل و یا کاهل برای خودمان قائل بشوم و یا نشوم، گذر سال‌ها بهانه‌های خوبی هستند برای تصمیم‌های جدید. به خصوص برای ما که برای شروع تصمیم‌هایمان عادت به شنبه‌ها داریم، همیشه از شنبه تصمیم می‌گرفتیم که درس بخوانیم. از شنبه تصمیم می‌گرفتیم منظم‌تر شویم و یا این‌که بیشتر ورزش کنیم و شنبه‌ها و شنبه‌ها می‌آمدند و تصمیم‌های کبری ما… . اما به گمانم آمدن سال‌ها، خیلی قوی‌تر از شنبه‌ها هستند. درست مثل شنبه ها که پر انرژی تر و شاداب‌تر هستیم، با شروع سال‌نو نیز پر نیروتر و تازه‌تر هستیم، اما شاید این بار به خاطر بهار باشد. که باید یاد بگیریم، نو شویم و تازه شویم و بروییم. همچون گیاه از ریشه عمیق خویش، ایستاده به ذات، از وابستگی رَسته و بر وجود خود رُسته. که در رستاخیز، برخیزیم و آرامش، مشی رویشمان باشد و آرامی گیاه، آویزه تواضعمان. حتی گاه اگر آلوده شویم به آفت‌، باید باور کنیم که کرم عادت درخت نیست و حتی اگر شاخه‌هایمان در طوفان حوادث بشکند باید بدانیم که درخت همیشه دلیلی برای وجود شاخه‌ها دارد و چه دلیلی محکم‌تر و ریشه‌ای تر از درخت بودن خود درخت برای سبز بودن و شاخه داشتن. که بهار به حجت گیاه و درخت و آلاله است که می‌آید. وگرنه بهار را این هزاران هزار سال آمدن و رفتن، اگر دلیل متقن وجود گیاه نبود، که دلالتی دیگر زیبنده نبود. این‌گونه بهار بر وجود ما می‌نوازد، بی آنکه بخواهد نفرینی باشد بر زمستان سرد نامردمی‌ها، بی‌آنکه دریغی باشد بر پاییز نفس‌گیر غم‌زده رخوت فاصله‌ها و یا حتی انتقامی از تندخویی تابستان که حرمت بهار را به آتش وجود خود زدود. بهار این چنین بزرگوارانه با انگیزه‌ای برای توامان رقص درخت در آوای رشد و همدلی، و رویش پود زیبایی‌ها در تار زمان، می‌آید.

بیاییم بهاری باشیم، زاینده و زاده تغییر و بدانیم که بهار، رسوب فصل در اندیشه گذر هیچ سالی نیست. بیایم بهاری باشیم، بزرگ و بزرگوار، آن‌چنانی که باور به رشد و حرکت و مهتر از همه تغییر، باید زمزمه وجود هر روز ما باشد.

دوست داشتم برای‌ شما، همراهان و همکاران، کمی از بهار بنویسم، آنگونه که دوست دارم و دلم را راضی می‌کند. آن‌طور که باید و زیبنده بهاری و بهسادی بودنمان است. آن‌چنانی که باید “تغییر منجر به ارزش”، عنصر تغییرناپذیر وجودمان باشد.

در بهاری دیگر که در هنگام نوشتن این کلمات ساعاتی بیش به تولدش نمانده است، تحول و بصیرت را برای همه آرزومندم و امیدوارم که وجود ما مبدا تحول ما و دیگران باشد و آرزوی آگاهانه‌ دارم که بودن ما منشا اثر مفید بر اطرافیانمان گردد.