آداب تعامل

چند وقت پیش بود که یکی از فروشندگان که مطالبات مالی از شرکت داشت تماس گرفت. واقعیت این بود که مشتریان دولتی ما هیچ کدام صورت وضعیت هایمان را پرداخت نکرده بودند و وضعیت نقدینگی شرکت آنقدر خوب نبود که بتوانیم مطالبات او را پرداخت کنیم. اول که مسئول دفتر به من گفت که خانم فلانی تماس گرفته‌اند، تمایلی به صحبت کردن نداشتم. بعد یادم افتاد که:

• چندی پیش برای پیگیری کاری به یکی از دوستان زنگ زده بودم، بر حسب قاعده چون پاسخ مثبتی برای من نداشت، پاسخ تلفن من را نداد و این موضوع چند بار اتفاق افتد …
• با یک دوست قدیمی که به تازگی به ظاهر سمت مهمی در یکی از این ادارات پیدا کرده، قرار دیدار گذاشتیم. من به طور اصولی اهل این که از دوستان تقاضای کار و پروژه کنم نیستم، اما شاید او با این برداشت، قرار را کنسل کرد و دیگر هر چه تماس گرفتم حتی جواب پیامک‌هایم را هم نداد. یعنی هم پیش قضاوت کرده بود و هم کم محلی.
• خیلی پیش می‌آید که بدهکارانمان جواب تلفن ما را هم نمی‌دهند و حتی شده که از پشت در اتاق تماس گرفتیم و طرف جواب نداده و ناگاه با ورود به اتاق او را غافلگیر کرده باشیم…

همه این ها یادم افتاد و به منشی گفتم که تلفن را وصل کند تا با او صحبت کنم. برای ایشان شرایط را به نحوی توضیح دادم که او متوجه شد که من گرفتاری آن ها را به خوبی درک می کنم. شاید در پایان گفتگو هیچ یک به نتیجه راضی کننده ای نرسیدیم. اما هم احترام دو طرفه حفظ شد و هم این که نگرانی و ناراحتی ناشی از یک برخورد اشتباه پیش نیامد.

ای کاش یاد می‌گرفتیم که حتی اگر نمی‌خواهیم و یا نمی‌توانیم پاسخی برای انجام تعهداتمان برای دیگران داشته باشیم، کم رویی را کنار گذاشته و حداقل به آن‌ها خیلی صریح پاسخ دهیم.