وبلاگ رادمان
آن‌ها که با قدیمی‌های وبلاگستان آشنا هستند، نام علی واحد و وبلاگ ارزشمند رادمان را شنیده‌اند. امشب به دنبال مطلبی می‌گشتم که یادم آمد آقای مهندس واحد، مطلب خوبی در مورد آن نوشته بودند. آن وبلاگ به دلیل برخی دلایل فنی دیگر نیست ولی سابقه خوبی از آن را می‌توان در این آدرس پیدا کرد که من گاه و بی‌گاه به آن سر می‌زنم. امشب هم به سراغ مطالب آرشیو شده رفتم و چندین ساعت آن را مطالعه کردم. تحلیل‌های بسیار خوب از درون یک شرکت نرم‌افزاری، شرایط محیطی و خاطرات و حس و حال یک کارآفرین نرم‌افزاری، همه مطالب خوبی است که به بیانی شیوا و نغز نوشته شده و خواندنش هم فال است و هم یادگیری. اغراق نکرده باشم باید بگویم حتی می‌توان تاریخ ده سال گذشته مهندسی نرم‌افزار ایران در شرکت‌های کوچک و متوسط خصوصی را در این نوشته‌ها به خوبی مشاهده کرد. به همین جهت، توصیه می‌کنم همه و خودم را به مطالعه این نوشته‌های ارزشمند.
ای کاش فرصت و البته همتی پیدا شود که بتوان این مطالب را به نحوی تدوین نمود و در چارچوب یک وبلاگ و یا حتی یک کتاب دوباره منتشر کرد.
همین جا هم از آقای مهندس واحد خواهش می‌کنم که با نوشتن دوباره خودشان، رونقی دیگر به وبلاگستان بدهند.
واقعا وبلاگ خوبی بوده… حیفه که دان شده.
وبلاگ رادمان خیلی مفید و خواندنی بود. اما حیف که انتشار آن متوقف شده است.
سلام آقای آواژ عزیز و واقعا ممنون از لطفتان.
نمی دانم چرا این نوشته را زودتر ندیدم. واقعا شرمنده کردید، به هیچ وجه شایسته این محبت شما نیستم.
ماجرا آن است که گویا همکاران سابقم مجبور به تغییر میزبان سایت شده اند و گویا در حین این تغییر و تحول دسترسی به بانک اطلاعات وبلاگ از دست رفته است. فرصت و دسترسی هم ندارم که آن را برگردانم. دل خودم هم می سوزد که نوشته های نه سالم در وبلاگ از دست رفته است. فرصتی شد باید پیگیری کنم مجدد که حداقل آنچه می شود را بازیابی کرد.
به هرحال در زمانی که عزیزانی چون جنابعالی همچنان تجربیات ارزشمندتان را با ما به اشتراک می گذارید، جالی خالی یک وبلاگ قدیمی حس نخواهد شد. امیدوارم که همیشه پر نشاط و پرانرژی بنویسید و همچنان خواننده موفقیت های خانواده عزیز بهساد باشیم.
باز هم متشکرم
علی واحد
سلام آقای واحد عزیز
می‌دانید که همه من را همیشه به انتقادات تند و تیز و بی پرده می‌شناسند و از این راه خیلی‌ها را از خود رانده و آزرده‌ام. بنابر این آن چیزی که را در تمجید از کسی و یا چیزی بیان می کنم، باید به نهایت اعتقاد در مورد آن رسیده باشم. باور کنید که چیزی که گفته شد به مراتب کم‌تر از شایستگی شما و وبلاگ وزین رادمان بود. همین چند شب ساعت‌ها صرف مطالعه مجدد آن کردم و چقدر دوباره آموختم. خوشبختانه آن بخش های قبل از وردپرس در سایت هست. در مورد ما نیز، ما که بودنمان همان نبودن است، اما چه باشیم و نباشیم، جای خالی وبلاگ رادمان، همیشه خالی خواهد بود. دلمان برای «همین» های زیبای شما تنگ شده است. اجازه ندهید برای همیشه دلتنگ باشیم.
پاینده و پیروز باشید.