آداب ِ ادب

چندی پیش قصد داشتم از خدمات مشاوره کسب و کار یک شرکت جوان که به نظرم ایده‌هایشان متفاوت از دیگران بود استفاده کنم. بعد از تماس تلفنی قرار جلسه را در دفتر آن‌ها تعیین کردیم. بر اساس نشانی دفتر آن‌ها من سایر برنامه‌ها را طوری تنظیم کردم که حداقل جابجایی را در شهر داشته باشم و حتی یک قرار دوستانه ناهار را هم در همان حوالی مشخص کردم. چند ساعت مانده به جلسه منشی آقای مدیر تماس گرفت و گفت که کاری برایشان پیش آمده و پیشنهاد دادند که جلسه چند ساعت بعد در دفتر ما باشد که من قبول نکردم. برای وقت از دست رفته نمی‌توانستم برنامه جایگزین داشته باشم.

رفتارشان غیر حرفه‌ای و از نظر من در جایگاه یک مشتری توهین آمیز بود. به راحتی چندین ساعت از وقت من را تلف کردند، بدون آن‌که مسئولیتی در مقابل آن بپذیرند و یا بخواهند آن را جبران کنند.

من اگر جای آن‌ها بودم:

1. اولین قرار کاری با یک مشتری (هر چند غیر محتمل) را به سادگی از دست نمی‌دادم. حداقل فایده جلسه با یک مشتری، ایجاد یک کانال جدید در بازار با احتمال به وجود آمدن فرصت‌های تجاری است. داشتن یک دوست جدید در همه شرایط خوب است.
   
2. اگر واقعن در شرایطی قرار می‌گرفتم که امکان تشکیل آن جلسه را نداشتم، خودم بی‌واسطه تماس می‌گرفتم و ضمن پوزش رسمی از مشکل به وجود آمده، زمان و مکان تشکیل جلسه را به طرف مقابل واگذار می‌کردم. فکر می‌کنم این مورد شرط «رعایت ادب» است.
   
3. به هم زدن جلسه آدابی دارد. اطلاع‌رسانی به طرف مقابل باید به نحوی باشد که آن طرف بتواند برنامه خود را جایگزین کند. من سعی می‌کردم به آن آداب پای‌بند باشم.
   
4. وقت دیگران، دارایی با ارزش دیگران است. آن‌ها شاید بخواهند که این دارایی را به ثمن بخس بفروشند، اما من می‌دانم که همان‌گونه که حق ندارم به خودرو، تلفن ‌همراه، دفتر کار و یا هر دارایی آن‌ها آسیبی وارد کنم، از حق آسیب وارد کردن به وقت دیگران نیز برخوردار نیستم.