این ها به ذهنم رسید که برای بهساد بنویسم:
راهی که می رویم ، بر اساس عشق است و عشق تنها دلیل خلقت است. که آمده است
در ازل پرتوحسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
راهی که می رویم بر اساس عشق است . سیمرغ وار چو می رویم ، طوفان لحظه هایی از ضعف و نا امیدی و ناپاکی بر ما می وزد و لحظه ای مابین زمین و آسمان ، تندیس وجودمان را به زینت سرما و گاه ستیغ آسمان سوز آفتاب می آراییم.
تندیس آفتاب سوخته امان را به معبد عشق خواهیم رساند.
سیمرغ وار ، پرهای سوخته امان ، آسمان را به دل های اهورایی ما فریاد می کند.

همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی