شاید تحریم نفت کارساز شود
موضوع تکراری است و من بارها در مورد آن نوشته ام. واقعیت این است که کل کشور به مدت یک هفته تعطیل خواهد بود. دلیل آن واضح است. نفت داریم، می‌فروشیم و حالش را می‌بریم. برای چه بی‌خود کار کنیم و خود را فرسوده کنیم. اصلا دارندگی و برازندگی که گفته‌اند بر اساس شرایط ما است.
ای کاش هر چه زودتر نفت تحریم شود تا این جماعت به جای پول نفت، پول دانش و تلاش! خود را بگیرند و بفهمند افرادی که چاه نفت در حیاط خانه ندارند، چطور زندگی می‌کنند. بی‌شک تحریم نفت دارای برکات زیادی خواهد بود و اقتصاد تنبل کشور را به یک اقتصاد چابک و مبتنی بر کار و تلاش تبدیل خواهد کرد.
عجب، پس «بی‌شک تحریم نفت دارای برکات زیادی خواهد بود واقتصاد تنبل کشور را به یک اقتصاد چابک و مبتنی بر کار و تلاش تبدیل خواهد کرد»؟ چرا؟
خیلی ها این حرف رو میزنن، از جمله خود مسئولین. ولی این فکر به نظر من یکم ساده لوحیه.
اولاً یه نگاهی به مثال عملیش بکن: عراق زمان صدام. هزاران کودک مردن. مردم به فلاکت رسیدن و سرانجام بعد از سالها بدبختی برای مردم (و نه حکومت) بلاخره صدام کنار رفت و تازه رسیدن به جای اول انقلاب ایران. البته لزومی نداره دقیقاً این اتفاق برای ایران بیافته ولی من فکر می کنم تحریمات گسترده مردم رو به فلاکت میرسونه و نه اقتصاد رو به اوج.
اون چیزی که اقتصاد رو قوی می کنه مدریت درسته، با نفت یا بی نفت. یه ضربه سنگین و کاری مثل تحریم نفت فقط در رویا اقتصاد رو بهتر می کنه.
آمین
گمان نمیکنم ، کسی که به مفت خوری عادت کرده باشد اگر نفتش را هم تحریم کنی از تن شما مستقیم میخورد
متاسفانه بیشتر احتمال دارد بشویم مثل عراق زمان صدام یا شبیه افغانستان که نفت نداردیا اینکه تحریم حکومت را به زانو دربیاورد. تازه خودمان تجربه اش را داریم: سال ۳۲ که اینقدر به نفت وابسته نبودیم تحریم نفت دولت مصدق را ساقط کرد.
من هم مثل شما امیدوارم، اما همانگونه که اینجا هم گفتم (http://weblog.radmanitd.com/index.php/archives/2148) امیدم همراه با بیم است که نه تنها این تهدید به فرصت تبدیل نشود بلکه با مدیریت ناصحیح و… بلایی سر نسل حاضر بیاید که تا سالها کشور نتواند بر روی پاهایش بلند شود.
خلاصه که دعاکنیم نفتمان تحریم شود ولی همزمان دعا کنیم که مسؤولین ارشد کشور عقلانیت را در زمینه مدیریت این مساله پیشه کنند.
همین!
@علی واحد: من فکر می کنم که نفت مانند میراث یک پدر پولدار برای فرزندان خوشگذاران خود است. درست می فرمایید. اگر عقلانیت وجود نداشته باشد، ممکن است پسرها به دزدی رو بیاورند و یا یکی از آنها که به تن پروری عادت کرده، خودکشی کند و دیگری معتاد شود و …. برای یک کشور هم همین ممکن است که حتی در قرن بیست و یکم، کشور را به یک مستعمره تبدیل کنند و یا حتی مثل سومالی تبدیل شویم به دزد دریایی! و یا حتی امکان تجزیه کشور هم وجود خواهد داشت. زیرا که بخشی که حاضرند روی پای خود بایستند دیگر حاضر نخواهند بود خرج دیگران را بدهند. به هر حال نوشته من با این فرض بود که انشاءالله مسئولین اجرایی مملکت از تدبیر هم برخوردار خواهند شد.
“حتما لازم نیست فرصتی را از دست بدی، سلامتی‌ات را گم کنی، بیماری خاصی گریبانگیرت شود، بلایی نازل شود، عزیزی را از دست بدهی، در امتحانی رد بشوی، در رابطه‌ای شکست بخوری، از کارت اخراج شوی و هزار تا چیز دیگه…تا بفهمی ارزش داشتن یک فرصت مجدد برای شروع چقدره…” اینو گفتم تا به نوعی حرف علی واحد را تایید کرده باشم. ولی به نظرم میرسه خیلی آسون نباید به قضیه نگاه کرد. خیلی وقتا اگه شما یک امکانی یا فرصتی که دستت هست را از دست بدی، شاید هیچوقت نتونی روی پاهات دوباره بایستی! (این شاید هم مال همون کسانی هست که بقول علی واحد عقلانیت را در مدیریت به کار نگرفتن.) پس این تفکر که با تحریم نفت ما به جایی احتمالا خواهیم رسید بنظرم اشتباهه.
ضمن اینکه یک هفته تعطیل بودن یا نبودن مشکل کشور ما نیست. اگر به کشورهای اروپایی سری زده باشین که حتما زدین میبینین که ساعت حدود ۹ صبح کارشونو شروع میکنن و آفتاب غروب نکرده توی کافه ها مشغول استراحت هستند. قطعا دو روز آخر هفته تعطیل هستند و خیلی روزهای دیگه هم به بهانه هایی هم تعطیلن و یا بچه های مدرسه اشون تعطیلن (تجربه شخصی دوساله در اتریش) پس سخت کارکردن یا زیاد کارکردن هم دلیل موفقیت اونا نیست. درست کارکردن و عقلایی کارکردن اونها رو نجات میده. چیزی که ما اصلا نداریم. یعنی میخوام اینو بگم که فرض کنید این هفته تعطیلی هم ما سر کار بودیم. واقعا تفاوتی میکرد؟
با صحبت های شما موافقم که می فرمایید:
“پس این تفکر که با تحریم نفت ما به جایی احتمالا خواهیم رسید بنظرم اشتباهه.”
“ضمن اینکه یک هفته تعطیل بودن یا نبودن مشکل کشور ما نیست.”
بدون شک در زمان قاجاریه هم که این ملت نفت نداشت، فرهنگش همانی بود که الان هست. ولی موضوع را من مصداقی بیان کردم. یعنی اینکه حداقل اگر کسی تنبل است، بی هنر است، کاهل و کم کار است، سر ماه چند برابر آن ها که کار می کنند درآمد نداشته باشد. نمی گویم که مسئله فقط یک علت دارد و با رفع این یک علت همه معلول ها درست می شود. اما قطعا در صورتی که حداقلی از درایت وجود داشته باشد، بخشی از مشکلات هم حل خواهد شد.