شخصیت‌های بی شخصیت

۸ دیدگاه

1. یاد یکی از پست‌های وبلاگی اخیر یکی از دوستان افتادم که الان هرچه می‌گردم پیدایش نمی‌کنم، همانی که ماجرای کارشناس قابلی را تعریف می‌کرد که به مدیریت ارتقا یافته بود و در نتیجه بازدهی‌اش پایین آمده بود (چون دیگر خیلی از کارها را در شأن خود نمی‌دانست).

   پاسخ

2. آقای آواژ
   از آخر شروع کنم، قطعاً کسی که این گونه میبیند، و مهم تر از آن مینویسد و می پراکند تا نقد شود، شخصیت کاذبی ندارد. به نظر شخصی من برخورد آنروز شما هم اصلاً ترجیح منافع شخصی بر سازمانی نبوده است.
   من فکر میکنم ما برای رفتارهای سازمانی مان، اصلاً آموزش نمیبینیم. به هزینه بسیار گران تجربه، رفتارها را یاد میگیریم (گاهی هم یاد نمیگیریم). کاش کسانی بودند که می آمدند و همه ما را در زندگی و رفتارهای کاری یاری می دادند،‌ آنگونه که چشم آبی ها یاد میگیرند و بعضی از ما فکر میکنیم آنها از ابتدا اینطور بوده اند.
   خوشبختانه نوشته های دوستان در ذیل مطلب شما در مورد برخورد آن روز،‌ حاکی از آن است که عمدتاً با شما موافق بوده اند.
   دغدغه های شما نشان از ریز بینی و دقت شما دارد، کاش این ریز بینی و این تناقضهای آشکار در اجتماع، زیاد شما را نیازارد.
   سربلند باشید.

   پاسخ

   1. @وفا:
      آقای مهندس کمالیان عزیز
      من سپاسگزار محبت های شما هستم و بیش از آن، سپاسگزار نقدهای شما. موضوع مهم این است که داشتن شخصیت کاذب، صفر یا یک نیست. خیلی از افراد دارای جنبه هایی از شخصیت پردازی کاذب در مورد خود هستند. برخی بیشتر، برخی کمتر. به یقین من هم دارای جنبه هایی از شخصیت پردازی کاذب در مورد خود هستم که باید حذف شود.

      پاسخ

      1. آقای آواژ،‌اولاً من باید تشکر کنم که شما با این مطالبتان به من، بی تعارف، فرصت آموختن میدهید، و پوزش میخواهم که به نظرم زیادی مزاحم وبلاگ و نوشته های شما هستم.
         نکته ای که بنده دارم این است که بین رفتار و شخصیت، تفاوتهای جدی هست. تمام آنچه میبینیم، اندازه میگیریم، نقد میکنیم، در واقع رفتار است،‌ نه شخصیت. رفتارهای ما به سادگی و با کمی تمرین اصلاح میشوند، اما شخصیت ما خیلی قوام یافته تر است و سخت تر میتوان نشانه های آن را در رفتار روزمره دید.
         آنچه شما به آن انتقاد میکنید، در مورد خودتان و دیگران، هم به نظرم رفتارهاست.
         من سعی میکردم این را عرض کنم.
         سربلند باشید.

         پاسخ

         1. آقای کمالیان عزیز:
            شما همواره نسبت به من و روزنوشته ها لطف داشته اید. وگرنه نوشته های من را چه به یاد دادن و آن هم یاد دادن به فردی که هم بسیار با تجربه است و هم بسیار پر معلومات و از نسل قدیم صنعتیونی است که این روزها کمتر یافت می شوند.
            هر چه بیشتر شما در مورد مطالب پر اشکال من نقد بنویسید، بیشتر به آشنایی با شما افتخار میکنم. از شما به خاطر همه چیز ممنون هستم.
            در مورد فرمایش شما هم موافقم که انتقادات من از خود بیشتر شامل رفتار می شود تا شخصیت. به حساب این بگذارید که من سر رشته ای در مفاهیم منابع انسانی ندارم.
            بازهم از نوشته های ارزشمند شما سپاسگزارم.

            پاسخ

3. من هم فکر می کنم یکی از مهم‌ترین آفت‌های موقعیت های شغلی همین مساله ای باشد که شما فرمودید … همه ما کم و بیش به چنین تلنگرهایی نیاز داریم … معتقدم آدم اگر همیشه خودش باشد بار زیادی را از روی دوشش برداشته است …
   در مورد مطلب قبل هم راستش را بخواهید اگر من هم بودم شاید همان کاری را که شما کردید می کردم … فکر می کنم رفتار شما در قبال مشتری بالقوه ای که در مطلب قبل به آن اشاره داشتید در راستای حفظ شخصیت بهساد بوده نه حفظ منافع شخصی … شما در جایگاه مدیر بهساد چنین واکنشی نشان داده‌اید نه در جایگاه شخص مجید آواژ … کوتاه آمدن در چنین مواردی شخصیت سازمان را پایین می‌آورد نه شخصیت فرد را … گاهی برای ما منافع شخصی و سازمانی چنان در هم تنیده است که قابل تفکیک نیست …

   پاسخ

4. به نظر من همون طور که آقای مهندس کمالیان گفتن کسی که مسائل کاری خود و سازمانش رو مطرح میکنه و نقدهای سازنده رو میشنوه و پاسخ میده… به احتمال قوی در صدد به حداقل رساندن یک شخصیت کاذب در خود هست.
   اما مسئله اینجاست که آیا میتوان برای همه از ترکیب “شخصیت کاذب” استفاده کرد؟ چون به خودیه خود این ترکیب بار منفی داره …
   با استفاده از این ترکیب درباب مدیر اداره دولتی که بالا توصیف کردید، کاملاً موافق هستم و میتوان گفت یکی از مهم ترین عوامل درجا زدن و عدم پیشرفت در هر سازمان، ارگان و حتی جامعه ای قدرت مطلق درنظر گرفتن و پیروی کورکورانه از نظرات یک فرد، یا گروه خاصی از افراد می باشد و طبیعتاً به مرور زمان خلاقیت ها از بین می رود و تملق جای شایسته سالاری را خواهد گرفت.
   اما اجازه بدید به جای استفاده از واژه “شخصیت کاذب” برای مدیر یک شرکت نرم افزاری از ترکیب “تغییر نقش” (همانگونه که آقای مهندس واحد در وبلاگشون ذکر کردند) استفاده نماییم. و می توان گفت ما در جامعه ای زندگی می کنیم (یا به صراحت بگم در دنیایی زندگی می کنیم) که خواسته یا ناخواسته باید پیرو این تغییر نقش ها در جایگاه های متفاوت باشیم و هرچه جایگاه بالا تر رود نقش ها پیچیده تر و دارای ظرافت های بیشتری می شوند. و طبیعی است هر قدر هم حواسمون رو بدیم بازهم بعضی لحظه ها هستند که از خودمون راضی نیستیم و میگوییم باید به گونه دیگری برخورد می کردم و این ها همه حل میشوند مگر اینکه در این تغییر نقش ها انسانیت زیر پا گذاشته شود. خانم مستخدم نسبت به شما نقش های کمتری دارند اما ایشان صرفاً زمانی از شما انسان تر هستند که شما مطمئن باشید جایی انسانیت رو زیر پا گذاشتید نه صرفاً به این دلیل که نقش های بیشتری رو نسبت به ایشون دارید و گاهی ممکن است آنگونه که از خود انتظار دارید برخورد نکرده باشید

   پاسخ

5. دوستی می گفت در درون همه ما غول هایی خفته اند که باید مراقب باشیم اگر به جایی رسیدیم بیدار نشوند، چرا که همان می شویم که روزی از آن بی زار بوده ایم.
   واقعیتش آنجاست که ما مهارت “بزرگ شدن” را نیاموخته ایم، تا رئیس شدیم فکر می کنیم تافته جدا بافته ایم و آنقدر بر این اسب تکبر و غرور می تازیم که روزی که آن اسب چموش ما را بر زمین زد می مانیم که ما چطور تا اینجا آمده ایم!؟
   جالب آنجاست که از سرنوشت افراد قبلی درس نمی گیریم، چه آنهایی که دور و برمان بوده اند و تا عنوان “مدیریت” را از آنها گرفته اند یک حفره توخالی به جایش مانده است و چه آن دیکتاتورهای بلامنازعی که ادعای خدایی داشته اند و روزی که پایشان را بر زمین گذاشتند باور کردنش برایشان سخت بود و دیر!
   اگر چه تلاشم آن بوده است که آنقدر آهسته بروم که آن غولها که گفتم را بیدار نکنم اما باز هم می دانم خیلی مواقع دچار آن من دروغین (یا با تعبیر شما شخصیت کاذب) می شوم، منی که هیچکس به جز من در ساختنش نقش نداشته است.

   در آخر:
   با جمله آخر شما مخالفم که آن روز کذایی منافع شخصیتان بر منافع بهساد غلبه کرد، مطمئن هستم که در آن لحظه مجید آواژ نبود که برآشفته می شد، مدیر عامل بهساد بود که توهین به نام و اعتبار بهساد را نمی پذیرفت. مطمئن هستم که اگر من هم جای شما بودم همین کار را می کردم و راسخ تر مطمئن هستم از آنکه اگر هر کدام از بچه های بهساد هم به جای شما بود و برای بهساد آن زحمتی که شما کشیده اید را دیده بود و آن خون دلی که خورده اید را چشیده بود، همین کار را می کرد، مطمئنم.
   منافع بلند مدت یک کسب و کار مهمتر از آنند که با خریدن غمزه یک مشتری بی نزاکت به باد روند.
   همین!

   پاسخ