گفتن از نگفتن- ۱
هفته گذشته محدودیت‌های اینترنتی، بازهم افزایش یافت. شرح ماوقع را دوستان فعال در بخش فناوری اطلاعات و دیگران به خوبی می‌دانند و نیازی به توضیح بیشتر نیست.
نمی‌دانم چه باید گفت. دوران جنگ را به خوبی به خاطر دارم، و خاطراتی از فرار به شهرهای امن‌تر. از روزگار جنگ و یا امروز که گاه که تصاویری از جنگ‌های مختلف دنیا را می‌بینم. با خود فکر می‌کنم که گناه کودکانی که در جنگ کشته می‌شوند، یتیم می‌شوند، ناقص می‌شوند چیست؟ گناه مردمی که آواره می‌شوند چیست؟ و گناه … و گناه…. و گناه…. چیست؟ اینان هیچ‌کدام این سرنوشت را برای خود انتخاب نکرده‌بودند و سرنوشت آنان را باورهایی رقم زد که دیگران پذیرفته‌بودند.
این روزها هم به عبارتی جنگ نرم جریان دارد. جنگی حقیقی، در فضایی نه مجازی که حقیقتی غیرقابل انکار دارد. در این جنگ قتل و خون‌ریزی آن‌چنان که می‌شناسیم وجود ندارد و در نتیجه شاید کشته و مجروح و آواره آن چنان که در ذهن‌ها بود تعریف نمی‌شود.
اما شاید این‌بار و در این جنگ نرم، این‌گونه ما قربانی هستیم.
گاه واضح و شفاف و وقیح این‌چنین!
و گاه کمی مودبانه‌تر
شاید این‌بار آواره‌های این جنگ ما باشیم که هر روز سعی می‌کردیم از کانال‌هایی که حفر کرده‌ایم خود را به جهان آزاد فناوری پیوند دهیم و هر بار فرقی نمی‌کند توسط کدام یک از متخاصمان، مفر‌هایمان بسته می‌شوند.
می‌دانم ناراحت هستم و شاید به همین دلیل است که در نوشتن امروز، بیشتر از هر کلیدی بر صفحه، کلیدهای “Del” و “Back Space” را انتخاب کرده‌ام.
گفتنم از نگفتنی‌هاست.
احساس قربانی داشتن، احساس له شدن و توهین به شعورمان دردناک است. دردناک
جناب آقای آواژ، سلام، وقت بخیر.
واقعا مطلب بسیار زیبایی بود، گفتید، آنچه باید میگفتید، اگرچه بسیاری از ناگفتنی ها – که البته همه از آن آگاه هستند – را، بنا به دلایلی، نگفتید.
متاسفانه دیگر عادت کرده ایم به این اوضاع و احوال، اختلاس، تهمت، دروغگویی، اتهام، اینترنت میلی و آخر سر هم توجیه.
۸۰ درصد سایت ها از داخل، ف*****ی*لتره، مابقی هم که آزادند، تحریمیم. —- البته تحریم ها بر ما هیچ اثری نداشته !!! —–
————–
همینطور پیش برود، باید به جای اینکه تور گردشگری بگیریم واسه ترکیه، تور اینترنت گردی بگیریم، بریم یک هفته اینترنت کار کنیم و برگردیم!
—————–
به امید روزی که مسئولان (!؟!) کشور -کمی هم- به فکر پیشرفت نرم افزار ایران باشند، به امید آن روز.
سلام
تمثیل زیبایی بود مشابه سازی این روزها با روزهای جنگ، خاطرات قدیمی زنده شد و احساس کردم چرا ما باید همیشه در جنگ باشیم؟
همین!
@علی واحد: و عجیب این اصرارهای مداوم بر جنگ!